De WMO
De WMO is een wet die er op is gericht om mensen maatschappelijke ondersteuning te bieden, zodat men zo lang mogelijk zelfstandig kan blijven functioneren en actief kan blijven meedoen in de samenleving. De WMO wordt uitgevoerd door de gemeente. Deze wet is per 1 januari 2015 ingrijpend gewijzigd, en wordt sindsdien daarom ook wel aangeduid als de WMO 2015. Op grond van de WMO kan de gemeente diverse voorzieningen aanbieden. De belangrijkste voorzieningen zijn onder te verdelen in een tweetal groepen. Allereerst de groep die betrekking heeft op de zogenaamde zelfredzaamheid van de burger en als tweede de groep die betrekking heeft op de mogelijkheid tot participatie. Hieronder worden beide groepen besproken.
Zelfredzaamheid
Zoals gezegd heeft de eerste groep van voorzieningen tot doel de zelfredzaamheid van de burger te bevorderen. Het gaat bij deze zelfredzaamheid in de eerste plaats om het kunnen uitvoeren van de noodzakelijke algemene dagelijkse levensverrichtingen. Daarbij word bedoeld de handelingen die mensen dagelijks verrichten, met inbegrip van persoonlijke verzorging. Denk daarbij onder meer aan het in en uit bed komen, het aan- en uitkleden, lopen, gaan zitten en weer opstaan, lichamelijk hygiëne, toiletbezoek, eten en drinken en medicijnen innemen. De voorzieningen die hier betrekking op hebben zijn weer onder te verdelen in de hulp bij het huishouden, de woonvoorzieningen, en rolstoelen.
De hulp bij het huishouden is bedoeld om beperkingen bij het voeren van een huishouding te compenseren. Dit kan bijvoorbeeld nodig zijn bij een dreigende vervuiling van de woning of van de kleding, maar ook ingeval van verwaarlozing van de persoonlijke verzorging of van de voeding, waardoor het functioneren in huis maar ook buitenshuis belemmerd wordt.
De woonvoorzieningen zijn er op gericht het mogelijk te maken dat een persoon met beperkingen in de huidige woning kan blijven wonen, dan wel een persoon in staat te stellen te verhuizen naar een geschiktere woning. Er zijn diverse soorten woonvoorzieningen die veelal onderverdeeld kunnen worden in één van de beide volgende categoriën : (a) de bouwkundige of woontechnische woonvoorziening, ook wel de echte woningaanpassing genoemd, en (b) de voorziening die niet bouwkundig of woontechnisch van aard is. Bij de echte woningaanpassing gaat het dan meestal om voorzieningen die de bereikbaarheid en de toegankelijkheid van de woning verbeteren, zoals het verbreden van het voetpad naar de woning of het meer op gelijke hoogte brengen van de toegang tot de woning, het verbreden van de entree, het aanbrengen van automatische deuropeners of schuifdeuren, het verwijderen van drempels, het aanleggen van een intercom of het plaatsen van een traplift. Bij de voorziening die niet bouwkundig of woontechnisch van aard is kan bijvoorbeeld gedacht worden aan een toiletstoel, een badzitje of badlift, een douchestoel of een aangepaste kraan, of een tillift. Ook het saneren van de woning bij allergie van de luchtwegen valt hier onder.
Wanneer het voor iemand niet of onvoldoende mogelijk is zich in de woning lopend te verplaatsen, kan de gemeente een rolstoel verstrekken. Deze kan handbewogen of elektrisch aangedreven zijn. Ook behoort een sportrolstoel tot de mogelijkheden.
Participatie
De tweede groep van voorzieningen heeft tot doel mensen in staat te stellen om ondanks lichamelijke of geestelijke beperkingen anderen te kunnen ontmoeten, contacten te onderhouden, boodschappen te doen en aan maatschappelijke activiteiten deel te nemen. Het betreft hier de zogenaamde vervoersvoorzieningen.
Er bestaan diverse soorten vervoersvoorzieningen, bijvoorbeeld de regiotaxi, een vergoeding voor het gebruik van de eigen auto, de taxi of de rolstoeltaxi, een aanpassing aan de eigen auto, een scootmobiel of een gesloten buitenwagen. Hierbij geldt vaak als hoofdregel dat de regiotaxi voorrang heeft boven de andere voorzieningen, dus wanneer er meerdere voorzieningen – waaronder de regiotaxi – een oplossing voor het vervoersprobleem kunnen bieden, dan zal de gemeente in het algemeen voor de regiotaxi kiezen.
Overige zaken
Behalve de voorzieningen die gericht zijn op de zelfredzaamheid en de participatie regelt de WMO nog een aantal andere zaken. Zo zijn gemeenten sinds 2015 verantwoordelijk gemaakt voor de ondersteuning van mensen met psychiatrische problemen. Hierbij staat de op particpatie gerichte ondersteuning vanuit een beschermende woonomgeving centraal, inclusief het bieden van de beschermde woonomgeving zelf.
Verder valt hier de opvang onder. Daarbij kan gedacht worden aan vrouwen of mannen die op de vlucht zijn voor huiselijk geweld, maar ook de opvang van dak- en thuislozen – vaak genoemd onder het begrip maatschappelijke opvang – valt hieronder. Uitgangspunt hierbij is dat de opvang slechts tijdelijk is en dus is gericht op terugkeer in de samenleving.
Wanneer u een beroep op de gemeente heeft gedaan en het met een bepaalde beslissing niet eens mocht zijn, en daarom overweegt om bezwaar te maken, dan kunt u hier natuurlijk altijd vrijblijvend contact over opnemen, zie daarvoor de contactgegevens aan de rechterzijde van deze pagina.